Column : Gouden randje
Gouden randje
Met een welhaast zwierige zwaai
haalde zij het kledingrek uit de auto.
Ze trok haar colbertje nog even strak
en haalde haar hand door haar korte kapsel. Een tikje onwennig , in afwachting
wat zou komen, drukte zij op de bel naast de statige deur.
‘Goedemorgen’. Een vriendelijk
mevrouw opende de deur. Zij vroeg haar om even te wachten om vervolgens de twee
bruiden te gaan halen. Dit zou een bijzonder moment worden. Twee blonde jonge
dames gaven de vrouw een hand en wezen haar de weg naar de kamer van hun
moeder.
“Zo mam, hier zijn ze dan, onze
bruidsjurken.”. De moeder lag totaal verzwakt in bed, sterk vermagerd en kaal.
Zij gaf een voorzichtig knikje , bij wijze van welkom. Nu kon het ‘feest’ beginnen. De herinneringen
met het gouden randje die hun laatste dagen samen gingen vullen. Het was een
bijzonder moment. De drie dames verdwenen naar een hoek van de kamer. Met veel
geroezemoes en een vrolijk gelach kozen zij een prachtige bruidsjurk uit het
rek. Hierbij hielpen zij elkaar. In die tussentijd sloot hun moeder haar ogen
om weg te dromen naar een dag in de toekomst, die zij nooit mee zou maken…
Haar dochters riepen haar met een
ietwat getemperd enthousiasme. “Mam kijk.” De moeder opende haar ogen en ook
haar mond een klein stukje. Wat ze daar zag was geweldig. Twee prachtige jonge
vrouwen, gehuld in wit kant, in een droom van een bruidsjurk. “Oh wat zijn
jullie mooi!” Een voorzichtige traan gleed over haar wang. De medewerker van de
bruidswinkel, begon te kuchen en nam een slokje water. De twee dochters en hun
moeder even alleen latend in een innige omhelzing. Hun moment. Waardevol en
emotioneel.
Het was een (voorzichtige) voorsprong
op de toekomst van een moment dat zij nooit met elkaar mee zouden maken.
Dichterbij zouden zij nooit meer komen.