Vandaag in huis-aan-huiskrant
Aanbieding
Wanneer ik de supermarkt verlaat,
kijk ik nog even in de etalage van de kledingwinkel aan de overkant. Mijn oog
valt direct op een enkellaarsje. ( of is het een enkel laarsje?*) Een neutrale kleur, met aan de zijkant een
stukje stof met kralen en spiegeltjes.
Goede hakhoogte en het voor mij juiste model. Er staat een papieren bordje bij
met het bedrag: vijf euro. Dat lijkt mij niet te kloppen. Ik besluit dan ook om
naar binnen te gaan en de prijs te verifiëren.
Een oudere dame met een geblondeerd
lang kapsel staat zichtbaar kauwend achter de toonbank. Met de laars in mijn
hand, informeer ik naar de prijs. Ze trekt haar wenkbrauwen op en antwoordt als
vanzelfsprekend: “natuurlijk, klopt het. Het staat er toch op.”
“Mag ik dan misschien de andere
laars? Dan kan ik beiden passen.” Mevrouw slaakt een diepe zucht en zakt
moeizaam door de knieën . Ze neemt een soort van ‘snoekduik’ onder de grote
tafel, die in het midden van de winkel staat.
Er staan ongeveer vijftien
schoenendozen. Mevrouw verschuift er enkele en tilt hier en daar een deksel op.
Hoofdschuddend komt ze na enige tijd weer overeind. Haar leesbril, die zij op
haar voorhoofd draagt, valt bij deze beweging
op de grond. Als ze deze weer terug plaats op de juiste plek, komt het
verlossende antwoord. “Nee, die andere laars is er niet.* Maar ja het is ook een koopje. Wat wil je nou eigenlijk?”
Nu is het moment gekomen dat IK mijn wenkbrauwen optrek. Een leuke aanbieding, dat wel. Maar ik maak er toch maar geen gebruik van. Een gemiste kans...