Column van afgelopen week
Scheiding
Het alles overheersende virus trekt
hele gezinnen en complete families uit elkaar. Dat in een tijd dat wij elkaars
steun meer dan ooit kunnen gebruiken. Het blijkt dat in de categorie huis-en tuinklussen, een bezoek aan de bouwmarkt of het tuincentrum tot één van de uitjes behoort. Voor nu staat dit ook op mijn lijstje.
Aangekomen op de parkeerplaats van de
grootste bouwmarkt in de regio, zie ik een groot bord staan. De tekst op het
bord geeft de maatregelen van dit moment weer. Dit zijn voorwaarden om veilig
te kunnen winkelen. Eén bezoeker per auto. Deze regel had ik al eerder gezien
bij de supermarkt. Ik sluit aan bij de rij. Er zijn twee rijen voor een
speciaal gecreëerde ingang. Deze zijn gescheiden door een laag hek. Het valt
mij op hoeveel geduld de mensen hebben. Iedereen neemt de anderhalve meter in
acht. Niemand hoest of kucht. Allemaal hebben we een gedesinfecteerd
winkelwagentje.
Voor mij staat in de rechter rij een
praatgrage man. Hij richt zich tot de dame, drie meter voor mij. “Jou ken ik”.
“Dat zeggen ze allemaal” antwoordt de
mevrouw, terwijl ze star voor zich uitkijkt.
“Ik weet het zeker” reageert de man.
De mevrouw haalt haar schouders op.
“Je vergist je” zegt ze.
“Ik weet het weer” gaat de man
verder. Vervolgens noemt hij de naam van een bekende uitgaansgelegenheid uit de
regio, van lang geleden. De mevrouw vindt het nu niet leuk meer. Ze verandert
voor zover mogelijk van houding. Ze voelt zich klem gezet. Dan geeft de
medewerkster van de bouwmarkt ‘groen licht’ en mogen de voorste tien mensen uit
de rij naar binnen. De dames en heren uit de rij zijn niet langer getuige van
dit vreemde gesprek. Ik ga richting verf en pak wat ik nodig heb om vervolgens
aan te sluiten bij de volgende rij om af te rekenen.
Tjeetje alles kost toch wel veel meer
tijd. Kofferbak van de auto open en verfpotten inladen. Winkelwagentje weer inleveren
voor ontsmetting en terug naar de auto. Flesje gel uit de tas en handen
ontsmetten. Voor ik in de auto stap, kijk ik nog even rond over de half gevulde
parkeerplaats. Ik knipper met mijn ogen. Wat zie ik daar?
De meneer en de mevrouw uit de twee
verschillende rijen, stappen samen in een auto. Waren zij werkelijk oude
bekenden? Of horen zij gewoon bij elkaar?
Waarschijnlijk heeft de meneer gewoon
een klein toneelstukje opgevoerd. Wellicht tot ongenoegen van mevrouw. Aan de uitdrukking 'gescheiden van tafel en bed', kan nu een nieuwe uitdrukking worden toegevoegd ;'gescheiden door een hek'. Ach, het is maar tijdelijk...