Vandaag in een huis-aan-huiskrant
Tandarts
Er komt een man bij de tandarts. Het
is nog vroeg. Hij is de eerste van het spreekuur. Wekker gezet. Uitgebreid
gepoetst, geflost en gespoeld.
De tandartsenpraktijk heeft een
piepkleine wachtkamer. Zo klein dat er voor enige uitloop geen ruimte is.
De man kijkt op zijn horloge. De
afspraaktijd is inmiddels met tien minuten verstreken. Er is niemand te zien.
Geen tandarts, geen assistente en geen andere patiënten. De deur opent zich na
het aanbellen automatisch. Waarschijnlijk is er toch iemand van het personeel
die op de betreffende knop drukt.
Er heerst een onaangename stilte. Er
liggen geen kranten of tijdschriften. Tsja, dan duurt het wachten extra lang.
Dan gaat de bel en de deur opent zich. Een jonge student, gekleed in een
spijkerbroek met grote gaten ter hoogte van de knieën , komt binnen. Hij draagt
een oud verkleurd jack, geflankeerd door een grote rugzak aan de achterzijde.
Hij groet niet maar verdwijnt onmiddellijk achter de deur van het toilet. De
zenuwen zullen hem wel parten spelen. Het duurt ongeveer vijf minuten en dan
komt er een andere man naar buiten. Of lijkt het maar zo? Hij draagt een groen
operatiepak. In zijn handen houdt hij een stel
afgetrapte ‘Nike schoenen’. Op zijn
sokken schuifelt hij richting wachtkamer. Daar staan twee groene ‘Crocks’ voor
hem klaar. Met een geroutineerd gebaar trekt hij vervolgens de elastiekjes van
een mondmasker over zijn oren. Zijn rugzak smijt hij met een zwaai richting
garderobe. Zijn jas hangt hij aan de
enige haak, die de wachtkamer rijk is. Uit zijn zak haalt hij twee blauwe latex
handschoenen en trekt deze aan. Vanachter zijn mondkapje mompelt hij ‘goedemorgen’
en knikt naar de enige aanwezige patiënt in de wachtkamer. Het spreekuur kan beginnen.
De vorige tandarts blijkt met pensioen en dit is blijkbaar zijn opvolger. Nieuwe tijd, nieuwe kansen. Hoogste tijd voor de volgende generatie!